Toen ik, als oudste van het gezin geboren werd, hadden mijn ouders al zes pleegkinderen in huis. ‘De oudste’ werd ik pas jaren later. Als zogenoemde eigen kinderen wisten wij niet beter of er waren altijd andere kinderen in huis. Dat had natuurlijk z’n voor- en nadelen.
Het grote voordeel was, dat het werk wat gedaan moest worden verdeeld werd over veel kinderen.
Het nadeel was, dat iedere keer als er ‘nieuwe’ kinderen kwamen er van ons verwacht werd dat wij ons zelf maar moesten redden. Mijn moeder had dan even geen tijd voor ons. Ik denk dat er ongeveer 40 à 50 kinderen bij ons in huis gewoond hebben en dat was soms leuk, soms minder.
Wat ik me nog heel goed kan herinneren uit de tijd dat ik in De Glind woonde, zijn de markante dorpsfiguren, net als in ieder ander dorp.
Maja Tippel en Lange Eddie
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn uit de jaren ‘70 tijd die niet de naam Maja Tempel, of zo als wij haar noemden, Maja Tippel kennen. Die naam had zij te danken aan het feit dat ze alles lopend deed. En ze kon hard lopen, een beetje snelwandelen dus. Zelfs de wekelijkse boodschappen in Barneveld deed zij lopend!
Later kwam er een tuinman/manusje van alles, genaamd Eddie. Lange Eddie was overal inzetbaar en kwam overal op zijn speciaal voor hem verhoogde fiets met dubbele stang. Eddie kwam vaak bij ons thuis en nam dan een stapel fotoboeken mee vol met foto’s van kerken. Voor ons als kinderen niet interessant, maar dat kon hij niet begrijpen. Ieder weekend fietste hij naar Groningen of Friesland om daar kerken te fotograferen.
Door de week zorgde hij dat de grote kannen koffie uit de centrale keuken op tijd op de werkplaatsen waren, hij bracht medicijnen rond als de dokter spreekuur had gehad in het hoofdgebouw en raapte alle vuilnis op van de straat.
Toen ik uit de Glind vertrok, in 1975, woonde en werkte Eddie daar nog steeds. Toen ik in 1990 hier weer in de buurt kwam wonen, ben ik gaan werken in het zorgcentrum in Scherpenzeel en daar kwam ik hem weer tegen. In de tijd dat hij ziek was hebben we nog heel wat kerken bekeken in zijn slapeloze nachten.
Ria Stoffelsen
W.Kooistra says
Aan Ria Stoffelsen. Het waren geen kerken, maar Klokkenstoelen die hij tijdens zijn vakanties in Friesland fotograveerde. Hij droomde er van dat hij deze ooit in boekvorm zou uitgeven.
jan stoffelsen says
Ja joh, dat waren nog eens tijden. Ik keek er naar uit als hij dan weer kwam met nieuwe foto`s. En dan daarna tv kijken (naar het programma waar eddie graag naar keek).
Riekje says
Ach ik weet ook nog van Eddie dat hij een keer langs kwam op ons vakantie adres.
Natuurlijk moest hij daar foto’s maken van ons. Wij mochten dan drinken halen van hem, grote flessen frisdrank.
Wim van Dalen says
Eddy was letterlijk en figuurlijk ook mijn grote trouwe vriend en ook nadat wij verhuisd waren naar Drenthe kwam hij ons nog regelmatig opzoeken. Indrukwekkend was zijn begrafenis in Amsterdam waar diverse bewoners uit de Glind aanwezig waren.