Onze excuses
Toen wij in De Glind kwamen wonen waren we elf (Faye) en twaalf (Judith)jaar. Hoe we elkaar tegen kwamen kunnen we ons niet herinneren, maar we waren heel close. Niemand kwam tussen ons, we waren altijd met z’n tweeën. We woonden niet eens bij elkaar. Ik (Judith) woonde in een pleeggezin en Faye in een groepshuis, maar er was kennelijk een klik. We zaten wel bij elkaar in de klas, daar kwamen we laatst achter, want ik had wat foto’s mee genomen. Wij hebben samen zoveel meegemaakt. En na 25 jaar hebben we elkaar terug gevonden.
Wat we deden
Je had hier een vormingshuis en ’s avonds dekten ze altijd de tafel voor de volgende dag. Er kwamen dan logees en elke dag gingen wij daarheen en gapten dan brood met boter en hagelslag. Wel acht plakken per persoon, die aten we dan op bij de Donnerschool. En waarom? Niet omdat we te weinig te eten kregen. Ik weet het niet, we hebben zoveel gedaan. Ja, echt wel enne……., o nee nee, die gaan we niet doen hoor Faye. Jawel, jawel Judith, we zouden toch onze excuses aanbieden. Nou, we hebben een sponsorloop gedaan in Barneveld… nee, nee niet zeggen Faye … dan krijgen we straks problemen. Nee laten we het maar niet doen. Maar dit is wel het ergste Judith. Nou, wij hebben dus een sponsorloop gedaan voor Afghanistan. We hebben er ook nog een krantenknipsel van. We hadden daar ongeveer 100 gulden bij elkaar gelopen en die hebben we in onze eigen zak gestopt. Wij hadden zo iets van; wij hebben dat geld ook heel hard nodig. Ja, wij kregen maar heel weinig zakgeld. Wat we met dat geld gedaan hebben? Nou, we zijn naar de kermis geweest in Barneveld. Daar konden wij nooit naar toe, daar hadden we geen geld voor. We hebben er ook Lp’s voor gekocht. Op school hebben we daar wel gesprekken over gehad. Ja, we zijn wel aangepakt, maar wij hielden vol dat we het geld hadden ingeleverd. Dertien/veertien waren we. We zouden het nu nooit meer doen. Als je eigen kinderen het zouden doen zou je zeggen ’dat kun je niet maken’, maar we waren jong en zulke dingen deden we.
Wat we nog meer deden
We gingen eerst koffie drinken bij Judith en een koekje eten en daarna gingen we naar mijn huis en dan kregen we weer koffie met een koekje. Ik (Faye) kijk er toch met plezier op terug, maar jij niet zo hè Judith? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Achteraf begreep ik het wel, maar ik moest toen van het ene gezin naar het andere gezin en dat heb ik toen niet begrepen, waarom dat moest. Ik was wel ondeugend, maar niet onhandelbaar of zo.
We kregen dus straf
Nu hebben we nog een leuk verhaal; we mochten niet uit in Amersfoort. We waren een jaar of 14 en mochten om de twee weken uit. Toen was het Kerst en wij hadden zo iets van, nou we mogen best een keertje extra, maar dat vonden zij dus niet. Toen hebben we de fiets gepakt en daar zijn we op naar Amersfoort gegaan. Toen we klaar waren met stappen, belden we op en vroegen; ‘mogen we weer thuis komen?’ Toen kwam er weer een pittige straf. Bij jou waren ze best streng. Ja best, maar ze hadden ook meer kinderen. Wij willen ook echt onze excuses aanbieden voor alles wat we gedaan hebben. Maar aan de andere kant, wat wij uithaalden hoort het ook wel bij het leven. Wij hadden natuurlijk geen leuk verhaal mee gekregen van onze ouders hè.
Judith Kok en Faye van Dortmondt- Woods
Een klein portret
Tijdens de reünie van 11 oktober zijn er diverse ‘kleine portretten’ gemaakt. Judith en Faye vertelden ook hun verhaal.
Geef een antwoord