“Mijn moeder was 16 jaar en drie maanden oud toen ik werd geboren. Ze was zelf een voogdij kind en ze kon mij dan ook niet houden. Ik ben geboren in 1966 en werd opgevoed door mijn opa en oma. Opgevoed is een te groot woord. Mijn opa was alcoholist en ik kon niet bij mijn grootouders blijven. Voor zijn drankgebruik had opa geld nodig en eigenlijk heeft hij mij gewoon doorverkocht aan een pleeggezin dat een klein kind wilde hebben. Tot mijn dertiende jaar heb ik heel wat pleeggezinnen en kindertehuizen versleten. Van de één naar de ander, hop – hop – hop. Bij een gezin ben ik seksueel misbruikt en verkracht door mijn toenmalige pleegvader en zijn zoon. Veel van deze herinneringen heb ik diep weggestopt. Ze waren te pijnlijk. Dat ik er over kan praten heeft te maken met de hulp die ik van derden heb gekregen. Ik word al zestien jaar behandeld in psychiatrische instellingen en ben blij dat ik vandaag mijn verhaal kan vertellen.
Bij hen wilde ik graag wonen
Op mijn dertiende kwam ik in het jeugddorp De Glind wonen. Ik werd geplaatst in het groepshuis Cantharel. Dat eerste jaar heb ik het niet gemakkelijk gehad. Ik was het pispaaltje van de groep. Iedereen meende maar dat ze alles met me mochten doen. Ik had grote borsten en daar werd voortdurend in geknepen. Jongens sloegen me en betasten me. Dat was niet leuk meer. Het ging op een gegeven moment zover dat ik dacht: ik blijf doodstil liggen dan houdt die knaap wel op. Dat was ook zo. Hij schrok omdat het net leek of hij deze keer echt te ver was gegaan. Ongeveer een jaar later ben ik in het gezin gekomen van oom Johan en tante Wilma. Het was een nieuw gezin en ik zag hen voor het eerst tijdens een kerkdienst. Het klinkt misschien raar, maar zodra ik ze zag wilde ik graag bij hen komen wonen. Dat is ook gebeurd. Oom Johan en tante Wilma wilden ook graag dat ik in hun gezin kwam. Ik ben er 5 jaar geweest met alle ups en downs. Ik was een moeilijke puber. Ik liep vaak op sokken op straat. Schoenen of laarzen aan, daar had ik niet zoveel mee op. Ik luisterde niet altijd en dat gaf wel spanningen.
Jo wil nu graag haar verhaal vertellen
Elke volwassene, die vroeger als kind in het jeugddorp heeft gewoond, heeft zijn eigen herinneringen, vertelt zijn of haar eigen waarheid. Dat geldt ook voor Jolanda Derksen of Jo zoals ze wordt genoemd. Jo woont in Arnhem in sociaal pension Bronckhorst. Het is een Regionale Instelling voor Begeleid Wonen (RIBW) voor psychosociale en psychiatrische problemen. Jo is bijna zover dat ze het leven in de maatschappij weer aan kan. Toen ze hoorde van de reünie dit jaar en van de verhalenwebsite belde ze met het jeugddorp dat ze graag geïnterviewd wilde worden. Ze wil nu graag haar verhaal vertellen. Lees hier het hele verhaal van Jo.
Geef een antwoord