Vrouw Sieling

Als tienjarige mocht ik ook, vanuit Dordrecht, naar de Rudolphstichting, waar men, vanuit geloofsovertuiging, iets wilde doen voor de gezinnen waar het niet zo goed ging en ondersteuning welkom was. Dus was er ook opvang voor ons gezin; vijf meiden en een jongen. We hadden geluk dat we bij elkaar konden blijven en in één gezin terechtkwamen. Er waren pleeggezinnen en een aantal groepshuizen, er was een winkel, een wasserij, een kerk en zelfs een gaarkeuken; maar ook een zwembad, voetbalveld, scholen (het enige wat ontbrak was openbaar vervoer). En er was DE kinderboerderij met een “hobbyhok”.

Ze liet je bestaan
Vrouw Sieling ’was’ de kinderboerderij. Zaagsel zat in haar haar en zaagsel zat op haar bril; vaak even grijs als haar haar door al het stof wat er rond warrelde. Maar stoffig of niet; ze hoorde je wel en ze luisterde naar wat je wilde en hielp je. Jouw naam kon ze niet onthouden, maar ze liet je bestaan door te luisteren naar je en mee te kijken naar wat jij voor je zag en wat jij dacht te kunnen maken. Er was een groene houten keet waarin een paar werkbanken stonden. Een grote kachel waarop zaterdags altijd een pot koffie stond niet een “ glazen designpotje”. maar een grote emaillen kan van, pak ’m beet twee liter, met aan weerskanten van de kachel twee stoelen en een enorme stapel Donald Ducks. Je moest wel van veel suiker en melk in je koffie houden.

Je kon alles maken
De linkerkant van de keet werd in beslag genomen door een vogelkooi, waar vogels van allerhand pluimage gezellig mee kwetterden. Aan de rechterkant zat een hokje voor de wc en een kamertje waar vrouw Sieling haar gereedschappen bewaarde. Hamers, beitels ,boren, gutsen, decoupeerzagen, linoleum, potloden, zagen, tangen spijkers, verf, lijmtangen en ga maar door.
Een walhalla, want je mocht iets maken van hout, of emailleren of een ‘schilderij’’ maken met behulp van een centrifuge en waterverf wat je maar wilde. Je bedacht iets en vrouw Sieling dacht met je mee hoe je het kon realiseren: ‘tafeltjes’, of fruitschalen die je uit ging gutsen of een asbak? Zeg het maar. Er waren geen bouwtekeningen alleen de plaatjes in jouw en/of haar hoofd.

Eerst naar de schuur er naast, waar de zaagtafel en de houtvoorraad stonden. Dan moest je aan de kant en ging het apparaat aan; het gieren van de schijf klonk als muziek (heavy metal?)die speciaal voor jou werd gemaakt. Ze zaagde het stuk af wat je nodig had en veegde dan haar stofhanden af aan haar bloemetjesschort, waarvan de zakken uitpuilden van alle sleutels en stukjes gereedschap, potloden en gummen en weet ik wat al niet meer. ( Toch heb ik nooit gezien dat ze kapot scheurden!) en dan terug de keet in waar je naar hartenlust aan het klussen ging. Vrouw Sieling tekende een paar lijnen op een blok hout en je kon aan de gang. En je ging naar dat zijkamertje en nam een guts of beitel, net wat je dacht nodig te hebben.
Je kon ook je fietsband plakken als het nodig was, of met haar dochter Cristine mee gaan om op een van de pony’s te rijden. (van die fantastische Shetlanders ). Buiten spelen in het vliegtuig wat er stond, of met de geitjes of konijnen knuffelen.

Ze was mijn voorbeeld
Al wist ik dat toen nog niet zij was een voorbeeld voor mij.
Ik ben haar dankbaar voor deze herinneringen. Ik wilde dat ik kon tekenen en het plaatje kon laten zien; stoffig, grijs, blazend naar de lok haar die iedere keer weer voor haar ogen viel; de jasschort die lubberde tot op haar knieën vanwege al het materiaal.

Ik hoop dat iemand een mooie foto van haar heeft en zal plaatsen.

Mado Dalsem 1970-1979

• Share on Facebook.
• Share on Twitter.